Życie między budynkami

 Magdalena Kikowska i Oskar Kowalczyk

Jan Gehl -”Życie między budynkami”

Literatura:
- Jan Gehl "Życie między budynkami"
- Jan Gehl "Cities for People"
- Michael Dobbins - "Urban Design and People"

                              

Teoria rozwoju współczesnej urbanistyki

obecnie: doba postmodernizmu- negowanie modernizmu ma charakter bardzo głęboki, zaczęło się od nurtu architektury, który nosił nazwę postmodernizmu; postmodernizm to styl architektoniczny, który objawiał się wznoszeniem budynków w obudowie kwartałów (prymitywne, powierzchownie rozumiane, na początku nie wchodzono w głębokie próby rozumienia jak działa miasto i w jaki sposób ludzie w tym mieście funkcjonują).

Teoretycy postmodernizmu w urbanistyce: Christopher Aleksander, Jane Jacobs, Jan Gehl, White. Obecnie bardzo rozwija się szkoła analiz morfologii miejskiej. Przedstawicielem włoskiej szkoły morfologii miejskiej jest Aldo Rossi. Projektowanie postmodernistyczne na potrzebę detalów w architekturze na zupełnie inną skale.

Jan Gehl i Jane Jacobs zajmowali się rzeczami z pozoru bardzo prostymi, ale niosącymi przekaz, odnosi się do tego jak faktycznie jednostki ludzie funkcjonują w ramach miasta.

William Mitchell - profesor zatrudniony na Instytucie Massachusetts; zajmował się zjawiskami związanymi z wpływem rozwoju technologii informatycznych na komunikacje ludzi, sferę życia społecznego. Emiasto konkurencją dla tradycyjnego miasta. Podejrzewana, że przez rozwój technologii tradycyjne miasto straci rację bytu i przestanie istnieć. Mitchel zaczyna od tego, że pisze o studnia jako element koncentracji w miastach średniowiecznych, skupiała ludność wokół siebie, wydarzenia. Studnia to nie było tylko urządzenie fizyczne, które pozwalało na czerpanie wody, ale było to również urządzenie, które kreowało przestrzeń publiczną, bo wymuszało pewną aktywność konieczną.

W filmie "Zurbanizowani" Gary'ego Hustwita, Gehl opowiada o przekształceniach Kopenhagi. Wcześniej było to typowe miasto z okresu modernizmu i w dodatku zlokalizowane w strefie klimatu zimnego. Mówi o tym jak został przekształcony ruch uliczny.

Jan Gehl (ur. 17 września 1936 w Kopenhadze) - duński architekt i urbanista, profesor Szkoły Architektury Królewskiej Duńskiej Akademii Sztuk, założyciel firmy Gehl Architects – Urban Quality Consultants.

Wykładał na m.in. na: University of Edinburgh, Uniwersytecie Wileńskim, Uniwersytecie w Oslo, University of Toronto, Uniwersytecie Calgary, University of Melbourne, Uniwersytecie w Perth i Uniwersytecie Berkeley. Był konsultantem przebudowy i reorganizacji miast zarówno w Europie, jak i w Ameryce Północnej, Australii i na Dalekim Wschodzie (np. Nowy Jork, Seattle, San Francisco, Sydney i Melbourne).
Gehl poślubił panią socjolog, co wpłynęło na niego, zmienił swój stosunek do projektowania, a także zaczął dostrzegać fakt, że należy projektować dla ludzi. W wyniku zmiany poglądów stał się wielkim miłośnikiem rowerów. Sposób projektowania przez niego łączy urban design i urban planing, to zestawienie było mało popularne na zachodzie, dopiero teraz dochodzi się do wniosku, że obie dziedziny powinny być ze sobą łączone. Urban design i urban planning od zawsze było ze sobą łączone w Polsce.

Sposób pojmowania urbanistyki w Polsce i na zachodzie Europy znacznie się różni. W Polsce mówi się o projektowaniu, urbanistyce, projektowaniu miast, gospodarce przestrzennej jako o całości. Słowo 'urbanistyka' w Polsce ma szerokie znaczenie. Zawiera w sobie dwa pojęcia: urban design i urban planing. Planowanie miast i design miejski u nas to, to samo. Na zachodzie Europy są to dwie różne dziedziny. Specjaliści planowania miejskiego zajmują się formalnymi dokumentami, takimi jak plany miejscowe, studia. Specjaliści design miejskiego zajmują się tym co architekci, czyli projektowaniem fizycznego środowiska (ulic, przestrzeni ulicznych).

"Najpierw kształtujemy nasze miasta, potem one kształtują nas"
"First we shape our cities - then they shape us" Jan Gehl, Cities for People"We shape our buildings; thereafter they shape us." Winston Churchill

Jan Gehl sparafrazował powiedzenie Winstona Churchilla. Gehl udowadnia jaki może być wpływ środowiska zurbanizowanego na życie ludzi, którzy te miejsca zamieszkują. Udowadnia to w różnej skali, odnosząc to do różnych zjawisk, jednocześnie zwraca uwagę na obecność różnic kulturowych i na to, że one mają znaczenie. Gehl stara się formułować teorię, która w sposób ogólny określa rzeczy bardzo uniwersalne, które dobrze działają w Japonii, Chinach, Europie.

Trzy typy aktywności pozadomowej:

• działania konieczne - mniej lub bardziej obowiązkowe - funkcjonalne, np. chodzenie na zakupy, na uczelnię, odbieranie dzieci, odwiedziny rodziców, obecne zawsze; choć byśmy nie chcieli, zawsze będziemy w mniejszym lub większym stopniu zmuszeni je wykonać,
• działania opcjonalne - takie, które zachodzą jeśli zaistnieje chęć, a czas i miejsce na nie pozwalają - reakcyjne, np. pójście na przechadzkę, posiedzenie w parku, nie muszą być związane z aktywnością społeczną, żeby działania opcjonalne miały miejsce warunki środowiska muszą być odpowiednie,
• działania społeczne - takie, które zależą od obecności innych osób w przestrzeniach społecznych, kontakty pasywne (takie, w których nie wchodzimy w interakcje, bez rozmów) lub aktywne (rozmowy, przyjaźnienie się; rodzina, przyjaciel). Może to być obserwacja jako forma działania społecznego, ludzie potrzebują obecności z innymi ludźmi, niekoniecznie wchodzenia w kontakty.

Fizyczna forma przestrzeni zewnętrznej może sprzyjać lub uniemożliwiać możliwości spotkania. Obecność innych ludzi, aktywność, wydarzenia, inspiracja i stymulacja wspólnie tworzą jedną z najważniejszych wartości przestrzeni publicznych. Te stwierdzenia pojawiają się w definicji zrównoważonego rozwoju, w Karcie Lipskiej przyjętej przez Komisję Europejską.

działania konieczne działania opcjonalne

działania społeczne

Dwie krańcowe formy działania ludzi:

- izolacja - samotność, wychodzenie na zewnątrz w określonym celu, nie ma nic pomiędzy rodziną, nie mają przyjaciół, np. uwidacznia się to podczas urlopu macierzyńskiego, kobieta nie ma z kim spotkać się, porozmawiać, brak kontaktów nieformalnych,
- funkcjonowanie w ramach rodziny, grupy przyjaciół, gdzie trzeba się umówić, aby się spotkać.

Nie ma nic pomiędzy. Dla bardzo wielu osób, które, np. nie mają rodziny, grupy przyjaciół, nie znają nikogo w jakimś miejscu, szczególnie dotyczy to osób starszych i kobiety na urlopie macierzyńskim. W takiej sytuacji ludzie nie mają się do kogo odezwać. Brak sfery aktywności społecznej, która jest pomiędzy, gdzie istnieje możliwość kontaktów nieformalnych pozbawia możliwości poznania nowych osób. W sytuacji, gdy nie ma kontaktów pośrednich wiele osób skazanych jest na samotność, bo trudno mieć od razu z każdym kontakty na poziomie bardzo bliskich przyjaźni.

Ważna jest obecność środowiska z bodźcami, interakcjami. O takim środowisku (mieście) pisze Gehl, jako o najbardziej pożądanym. Nie wszyscy są skłonni do utrzymywania szerokiego grona znajomych.

Koncepcja różnych stopni intensywności kontaktu:

Wysoka intensywność

bliskie przyjaźnie

przyjaciele

znajomi

przypadkowe kontakty

kontakty pasywne
(formy obserwacji)

Niska intensywność

W tym zarysie życie między budynkami reprezentują głównie kontakty o niskiej intensywności, mieszczące się na dole skali. W porównaniu z innymi formami kontaktu wydają się mało znaczące, są jednak wartościowe zarówno jako niezależna forma kontaktu, jak i jako warunek konieczny dla innych, bardziej złożonych interakcji.

Możliwości związane z formami kontaktu o niskiej intensywności, jakie oferują przestrzenie publiczne, najlepiej opisuje sytuacja, która zachodzi, jeżeli ich brakuje. Jeśli brakuje aktywności między budynkami, zanika również dolna część skali kontaktów. Znikają różne formy przejściowe między byciem samemu i byciem razem. Granica między izolacją a kontaktem stają się ostrzejsze - ludzie są albo sami, albo razem na relatywnie wysokim i wymagającym, zobowiązującym poziomie.

Możliwość obserwacji zaspokajana przez kontakty na dolnym szczeblu relacji pozwala na:

• kontakt na skromnym poziomie,
• możliwy punkt wyjścia dla kontaktu na innych poziomach,
• możliwość podtrzymania już nawiązanych kontaktów,
• źródło informacji o życiu społecznym w zewnętrznym świecie,
• źródło inspiracji, okazja do stymulowania doświadczeń.

Brak tego zbioru kontaktów skutkuje izolacją społeczną lub wyłącznie kontaktami wymagającymi bardziej osobistego zaangażowania, np. zabawa o charakterze nieformalnym. Aktywność społeczna to ważny element, o który trzeba dbać.

Graficzne przedstawienie zależności między jakością przestrzeni zewnętrznej i częstotliwością występowania aktywności pozadomowej.
Gdy jakoś przestrzeni pozadomowej jest dobra, zachowania opcjonalne występują z większą częstotliwością. Co więcej, wraz ze wzrostem zachowań opcjonalnych zwykle rośnie liczba zachowań społecznych. Aktywności konieczne nie zmieniają się w zależności od jakości fizycznego otoczenia. Aktywności opcjonalne są powiązane z jakością środowiska. Jeżeli jest ładnie to ludzie chętnie przebywają w danym miejscu. Zachowania społeczne również związane są z jakością środowiska.

Struktura społeczna miasta

- Dla uzyskania należytego poziomu relacji społecznych oraz dla wspierania poczucia wspólnoty i identyfikacji z miejscem należy wspierać układy, które promują hierarchiczność miejsc spotkań i życia codziennego, jednocześnie w czytelny sposób określając granice poszczególnych poziomów.

-Ważnym czynnikiem jest odpowiednia gęstość zabudowy i właściwa skala przestrzeni o różnych charakterze. Brak stosownej gęstości zabudowy skutkować będzie niewystarczająca ilością osób, aby obecność innych osób w przestrzeniach zewnętrznych będzie mogła wynikować efektywnością życia społecznego. Zbyt niska gęstość zabudowy będzie mogła skutkować tym, że dzieci nie będą się bawić, będą spędzać czas przed telewizorem, komputerem i nie będą miały kolegów.

-Stopnie prywatności przestrzeni miejskich:
- publiczne,
- półpubliczne,
- półprywatne,
- prywatne.

Przestrzenie publiczne dla grupy mieszkań są , co prawda, publicznie dostępne, jednak mają - z uwagi na bliski związek z ograniczoną liczbą mieszkań - charakter półpubliczny. Przestrzenie komunalne w osiedlowym sąsiedztwie są nieco bardziej publiczne, podczas gdy miejski plac ratuszowy jest przestrzenią całkowicie publiczną. Skala pomiędzy tym, co publiczne a tym, co prywatne może też być znacznie bardziej zróżnicowana niż wspomniana powyżej. Może być też znacznie mniej zdefiniowana, jak w przypadku wielokondygnacyjnych budynków mieszkalnych czy domu jednorodzinnego w niezdefiniowanej strukturze miejskiej. W wielu takich przypadkach nie istnieje niemal żaden grunt pośredni czy przejście pomiędzy terytorium prywatnym a publicznym.

Ważna jest sfera kontaktów pośrednich, potrzeba istnienia przestrzeni półpublicznych i publicznych.

Byker, Newcastle, Anglia, zespół zabudowy autorstwa Ralpha Erskine'a (Jah Gehl Cities for People)

Obecność przedogródków, które są prywatne, później obecność strefy półprywatnej, później obecność strefy półpublicznej i w reszcie obecność ulic, które mają charakter publiczny. To wszystko wpływa na to, że istnieje możliwość wykształcenia się pewnej więzi z miejscem. Ludziom łatwiej będzie traktować większy obszar jako swój własny. Brak więzi z miejscem postrzegany jest jako problem, ponieważ chcemy, aby ludzie nie niszczyli, nie demolowali, traktowali jako własne, traktowali się jako współgospodarze, żeby chcieli brać odpowiedzialność.

Jeśli krawędź przestrzeni publicznej funkcjonuje, sama przestrzeń również funkcjonuje. Troskliwie zaprojektowana strefa krawędzi: niewielki taras, mały ogródek, ławka przy drzwiach i ekrany między sąsiadującymi mieszkaniami.

Gehl a samochody

Gehl krytykuje miasto modernizmu, odnosi się do ruchu samochodowego, który uznaje za szkodliwy. Uważa, że ruch rowerowy jest o wiele lepszym rozwiązaniem i ludzie powinni jeździć na rowerach. Zwraca uwagę na monokulturę funkcjonalną, twierdząc, że jest to złe, bo obniża możliwość funkcjonowania różnych miejsc w różnych przedziałach czasu. Zwraca uwagę na niską gęstość zabudowy i w związku z ty niską gęstość użytkowania terenu i skutki jakie z tego mogą wynikać. Zwraca uwagę na skalę przestrzeni publicznych. W szczególności w obszarach mieszkalnych, gdzie dla wykreowania więzi na poziomie niższym potrzebne są mniejsze grupy ludzi. Nie da się przyjaźnić z wielką grupą ludzi. Utrzymanie więzi jest możliwe w obrębie klatki schodowej budynku 12-piętrowego tylko w przypadku, gdy podzieli się ją na mniejsze elementy. Gdy klatka funkcjonuje jako całość to ludzie nie dbają o nią. Bo jest za duża, nie czują się wspólnotą na poziomie tak dużej grupy osób. Przestrzenie zgodnie z modernizmem muszę być dobrze doświetlone, przewietrzane, ale nie zapewniają funkcjonowania w ramach wspólnoty.

Tradycyjne miasto musi być miastem dla ludzi, a nie jak miasto modernistyczne dla samochodów. "Samochód jak teściowa, trzeba ją mieć, ale nie powinna być jedyną kobietą w życiu."

Proksemika

Gehl odwołuje się do proksemiki, czyli nauki zajmującej się badaniem wzajemnego wpływu relacji przestrzennych między osobami (dystanse personalne) oraz między osobami a otoczeniem materialnym (terytorialność) na relacje psychologiczne, sposób komunikacji, itp. Zajmuje się też wpływem odwrotnym, a także badaniem różnic pomiędzy tymi relacjami w różnych kulturach (wpływ sposobu budowania miast, mieszkań, osiedli, parków, oświetlenia ulic itp. na zachowania).

Rodzaje przestrzeni interpersonalnej:

1. dystans intymny
2. dystans osobisty
3. dystans społeczny
4. dystans publiczny

Gehl krytykuje paryską dzielnicę La Défense jako całkowicie pozbawioną jakiegokolwiek humanizmu i Brasilię- stolicę Brazyli, jako miasto absolutnie nie nadające się do ruchu pieszego. Gehl krytykuje dominację ruchu kołowego i bardzo duże wykorzystanie samochodów w mieście. Odległości między budynkami są za duże, budynki są za wysokie (nie są w skali ludzkiej). Te przestrzenie charakteryzują się bardzo dużym natężeniem ruchu kołowego i złą monokulturą funkcjonalną, niską gęstością zabudowy i niskim użytkowaniem terenu. Miasto modernistyczne skupiało się na koncentracji w bryłach, a przestrzeń między budynkami nie była istotna. Modernizm odrzucił miasto i przestrzenie miejskie, przenosząc uwagę na indywidualne budynki. Ideologia, która stała się dominującą w latach 60-tych oraz jej pryncypia nadal oddziaływają na planowanie.

Toby, Szwecja Melbourne, Australia

W miastach USA występuje niska intensywność zabudowy i duże natężenie ruchu kołowego przez co centra miast są martwe. Gehl poszukuje rozwiązań problemu w przekształceniach przestrzeni zmierzających w kierunku zwiększenia obecności pieszych i rowerzystów. Bywa ta krytykowane za kompletny brak odniesienia do różnorodnej struktury społecznej, do problemów etnicznych, kultury użytkowania przestrzeni.

Clarksdate, Mississippi

Projektowanie Gehla nie jest uniwersalną metodą projektowania miast. Przykładem tego jest miasto Abu Dhabi, w którym droga rowerowa miała łączyć dzielnicę tradycyjną z centrum biznesowym miasta. Byłoby to złym rozwiązaniem ze względu na występujący tam klimat, religię i kulturę, której wynikiem jest sposób ubioru.

Podniesienie jakości przestrzeni fizycznej, uczynienie jej bardziej przyjazną wpływa na ilość osób korzystających z tej przestrzeni, na to jak długo trwa indywidualna aktywność oraz jakie aktywności mogą tam zaistnieć. Celem tego myślenia jest przekształcenie miast, powrót życia do miast. Zaczęto dostrzegać pewien problem, po wielu latach rozwoju myślenia modernistycznego, które było związane z rozwojem technologii, transportu indywidualnego, strefowania, budowaniem przestrzeni mało przyjaznej dla człowieka. Zauważono, że takie miejsca nie są dobrze postrzegane przez ludzi, że ludzie uciekają stamtąd więc miasta stają się rozległe. Zaistniała potrzeba powrotu do miast.

Przykłady przekształcania miast:

Embarcadero w San Francisco, zamknięta dla ruchu kołowego w 1989roku.
Ulica zamknięta dla ruchu kołowego i staje się przyjazną przestrzenia miejską dla ludzi.

Manhattan 9th Avenue, kwiecień i listopad 2008. Ruch rowerowy w NY podwoił się w przeciągu 2lat. Przekształcenia struktury fizycznej doprowadziły do tego, że zwiększył się ruch rowerowy.

Przekształcenie New Road w ulicę pieszą w Brighton w Anglii. Ruch pieszy wzrósł o 62%, aktywności stojące o 600%. Zamknięto ulicę dla ruchu kołowego i zaproponowano szereg urządzeń, które miały sprzyjać aktywności pieszych i rowerzystów.

Broadway 2009, zamknięcie dla ruchu kołowego w obszarze Times Square i Herald Square ( 7000m² miejsca dla życia miejskiego). Jest to miejsce, gdzie ludzi jest bardzo dużo, wiele osób tam pracuje. Stworzona miejsca gdzie można, np. zjeść lunch.

Stopniowy proces przekształceń Kopenhagi rozpoczęto w 1962roku. Stan w latach 1968, 1986 i 1995 pokazuje zakres użytkowania przestrzeni miejskich. Średnie aktywności stojące, okres letni, do około godziny 16. Powierzchnia traktów pieszych zwiększyła się z 20 500 m2 do 71 000 m2, natomiast liczba użytkowników przestrzeni zwiększyła się z 1750 osób do 5900.

Straedert, Kopenhaga - przed i po konwersji na ulicę z priorytetem ruchu pieszego w 1992. Nyhavn - przekształcona w 1992roku. W Kopenhadze postawiono na rozwój ruchu rowerowego.

Nabrzeże rzeki Arhus, otwarte w obecnej postaci w 1998r.

Ułatwienie kontaktu	Utrudniania kontaktu
Brak ścian	Ściany
Małe odległości	Duże odległości
Mała prędkość	Duża prędkość
Jeden poziom	Wiele poziomów
Orientacja twarz w twarz	Orientacja plecami

Inna percepcja przestrzeni w zależności od prędkości ruchu (musze być różne reklamy, wielkość czcionki i reklam). Prędkości w mieście (średnie): piesi 5km/h (Rzym, Piaza Navona), rowerzyści 18km/h, biegacze 11km/h.

Wenecja jest miastem 5km/h, Dubaj 100km/h

Miastem idealnym według Gehla jest Wenecja, ponieważ nie ma tam ruchu samochodowego. Występuje duże natężenie ruchu pieszego, prędkość ruchu jest niewielka.

Ścieżki rowerowe

Bardzo ważnym elementem w mieście są ścieżki rowerowe. Dobrze zaprojektowane powinny być odgrodzone od jezdni, np. parkingiem. Typowy dla Kopenhagi sposób budowania ścieżek rowerowych to taki, gdzie ścieżki rowerowe są osłonięte szeregiem parkujących samochodów, aby rowerzyści czyli się bardziej bezpiecznie. Występują również inne sposoby funkcjonowania ścieżek rowerowych, np. taki układ, że to rowerzyści chronią parkujące auta (nie najlepszy pomysł).

Holandia jest krajem gdzie przestrzeń miejska jest bardzo dobrze dostosowana dla rowerzystów. W miastach jest rozbudowana sieć ścieżek rowerowych, wypożyczalnie rowerów i parkingi dla rowerów.

Ulica w mieście powinna gromadzić, integrować, zapraszać ludzi, otwierać i zwiększać interakcje. Ulica powinna być miejscem, gdzie coś się dzieje. Nie powinna rozpraszać, segregować, odpychać ludzi, zamykać i ograniczać.

Gromadzić czy rozpraszać?

Jeśli poszczególne rodzaje aktywności i ludzie gromadzą się to możliwa staje się wzajemna stymulacja indywidualnych wydarzeń. Uczestnicy danej sytuacji mają okazję doświadczać innych wydarzeń i brać w nich udział. Samowzmacniający się proces się rozpocząć.

Integrować czy segregować?

Integracja implikuje to, że pozawala się funkcjonować tuż obok siebie różnym rodzajom działalności i kategoriom ludzi. Segregacja implikuje separację funkcji i grup, które się od siebie różnią. Integracja różnych działalności oraz funkcji w przestrzeniach publicznych i wokół nich pozwala ludziom zaangażowanym funkcjonować razem a także stymulować i inspirować się nawzajem.

Zapraszać czy odstraszać?

Przestrzenie publiczne w mieście i na obszarach zabudowy mieszkaniowej mogą zapraszać i być łatwo dostępne, a tym samym zachęcać ludzi i ich działania do przemieszczania się ze środowiska prywatnego do publicznego. I odwrotnie, przestrzenie publiczne mogą być zaprojektowane tak, aby trudno było się do nich dostać, zarówno fizycznie jak i psychologicznie.

Otwierać czy zamykać?

Kontakt przez doświadczanie tego co dzieje się w środowisku publicznym i tego, co ma miejsce w przyległych mieszkaniach, warsztatach, sklepach, fabrykach i budynkach komunalnych może zapewnić znaczne rozszerzenie i wzbogacenie możliwości doświadczania w obie strony, Otwarcie dla dwustronnej wymiany doświadczeń nie jest jedynie kwestią szkła i okien, lecz także kwestią odległości, wąskie parametry ludzkich doświadczeń zmysłowych odgrywają rolę w determinowaniu tego, czy wydarzenie jest otwarte, czy zamknięte.

Krawędzie

Zasady stosowane obecnie szeroko przy budowach nowych osiedli mieszkaniowych mogą naturalnie odnosić się do polepszenia istniejących budynków. W przypadku niskich, wolnostojących domów często istnieją dobre możliwości złagodzenia krawędzi przez utworzenie odpowiednio zaprojektowanych miejsc do odpoczynku przed domami.

Chińska ulica handlowa zabudowa mieszkalna w Frederiksberg, Dania

Blok mieszkalny w Pekinie, osiedla w Limie, Peru.

Dodatkowy nadzór - kamery, bramy, ogrodzenie, nie zachęcają do funkcjonowania w danej przestrzeni, skutkują negatywnym odbiorem przestrzeni i uniemożliwieniem rozwoju kontaktów społecznych.

Ulica handlowa w Camden, Londyn, ulica mieszkalna Brooklyn, Nowy Jork.

Miękkie i twarde krawędzie. Nowoczesne budynki mieszkalne i Solbjerg Have, Frederiksberg, Denmark

Półprywatne ogródki frontowe z miejscami do odpoczynku, zabawy i z rabatkami można, np. wybudować przed drzwiami wejściowymi do każdej klatki schodowej dla lokatorów mieszkań z tej właśnie klatki.

Miękkie krawędzie, Tokyo, Japonia, Sydney, Montreal, Kanada

Miękkie krawędzie w różnych kontekstach kulturowych, Jakarta, Indonesia, Nowy Orlean, Luizjana

Gehl krytykuje wysokie budynki mieszkalne, ponieważ uniemożliwiają one kontrolowanie tego co dzieje się na dole, nie ma możliwość obserwowania bawiących się dzieci. Przy niższych budynkach rodzice mogą kontrolować dzieci bawiące się na podwórkach. Mieszkając w wysokich budynkach ludzie mogą obserwować tylko niebo, nie ma porozumienia z ludźmi na zewnątrz. Największą dobrą odległością do obserwacji jest 70m-100m. Można to zaobserwować np. na stadionach sportowych, gdzie chcemy obserwować sylwetki sportowców, natomiast w teatrach taka odległość by się nie sprawdziła, ponieważ ludzie mają potrzebę widzieć mimikę i gesty aktorów, współodczuwać z nimi. Z tych powodów nie powinno się budować zbyt wysokich budynków, gdyż tak jak na stadionach nie jesteśmy w stanie wejść w interakcję ze sportowcami. Budynki powinny umożliwiać obserwację tego co jest na dole. Rodzice nie chcą wypuszczać dzieci na podwórka gdyż nie są w stanie w stanie ich widzieć, ani się z nimi kontaktować - nie czują, że ich dzieci są bezpieczne.

Budynki otwarte w kierunku ulicy są to budynki, które wyróżnia siedmiokrotnie większa aktywność ludzi w porównaniu do budynków „zamkniętych”.
Związane jest to z pewną formą kontynuacji między wnętrzem, tym co znajduje się na parterze budynku.

Cechy, które trzeba spełnić, aby zapewnić aktywną fasada:

• odpowiednia skala i rytm (wąskie fasady i częste wejścia, aby miała szanse zaistnieć aktywność społeczna),
• transparentność (drzwi i okna),
• ciekawe detale,
• różnorodność usług,
• fasady wertykalne ( nie są konieczne, ale są lepsze niż horyzontalne).

Studium (17 ulic mieszkalnych) mające na celu zwiększenie aktywności pieszej w Melbourne, Australia, opracowana przez Roberta Arbanda. Zwiększenie aktywności polegało na zwiększeniu czasu przebywania ludzi w przedogródkach swoich domów (strefa półprywatna) i w obrębie ulic. Badaniu podlegały dwa czynniki: ilość czasu spędzana w tych miejscach i częstotliwość zatrzymywania się. Gehl uważa, że aktywność społeczna niekoniecznie wynika z tego, że dużo osób będzie korzystać z tej przestrzeni, ale również wynika z tego, że nawet mniej osób będzie korzystać z tej przestrzeni, ale dłużej. Skutkować to może większym ożywieniem jeżeli przestrzeń będzie dłużej wykorzystywana. Nie chodzi o to, aby jak najwięcej ludzi korzystało z tej przestrzeni, ale aby ludzie, którzy już są w tej przestrzeni, na dłużej w niej zostali. W ramach tego projektu pojawiły się przekształcenia w centrum takie jak uatrakcyjnienie pustych ścian i narożników, a także placów. W wyniku zmian na Federation Square zaobserwowano 39% liczby wzrost pieszych, oraz 3krotny wzrost ilości osób przystających osób. W wyniku przemian, na placu zaczęło się spotykać dużo więcej osób.

Narożnik ulic w Melbourne i ulica w Sztokholmie przed i po przekształceniach, rezultaty polityki zmierzającej w kierunku przekształceń fasad.

Ruch pieszy w Melbourne, Australia 1993-2004. W 2005 roku nastąpił wzrost ilości pieszych o 39%, ilości osób przystających 3x.

Zagadnienia związane z jakością przestrzeni publicznych w odniesieniu do trzech poziomów:

• ochrona (ochrona przed ruchem i wypadkami, poczucie bezpieczeństwa, ochrona przed przestępstwami i zagrożeniami, poczucie zagrożenia, ochrona przeciw nieprzyjaznym doświadczeniom zmysłowym),
• komfort (możliwości poruszania się pieszo, możliwości zatrzymywania się, możliwość siedzenia, możliwość obserwacji, możliwość rozmowy i słuchania, możliwość zabawy i ćwiczeń),
• zadowolenie (skala, możliwość cieszenia się pozytywnymi aspektami klimatu, pozytywne doświadczenia zmysłowe).