niedziela, 1 czerwca 2014

Henri Lefebvre

Michalina Saładaj

Maria Stokowska


Henri Lefebvre-ur.16.06.1901- 29.06.1991, francuski filozof i socjolog, znany jako pionier krytyki życia codziennego, z uwagi na wprowadzenie konceptu prawa do miasta i produkcji przestrzeni społecznej, a także ze względu na prace na temat dialektyki, alienacji oraz krytyki stalinizmu i strukturalizmu. W swojej płodnej karierze Lefebvre napisał ponad 60-dziesiąt książek i 300-sta artykułów.

Niedawno jego książki doczekały się tłumaczenia na język angielski. Był on bardzo popularny wśród osób zajmujących się zarówno urbanistyka jak i planowaniem przestrzennym również wśród szeroko rozumianego grona archiwistów społecznych filozofia Lefebrvre’a cieszy się dużym uznaniem. Uważany jest on za autora tak zwanego prawa do miasta, które współcześnie zyskuje bardzo duża popularność. Jednocześnie też twórczość Lefebvre opiera się bardzo mocno na filozofii Marks’a, jest w niej dużo mowy o polityce, stąd niektórym trudno jest utożsamiać się z tym myśleniem. Fakt, że sztandarowa książka „Rewolucja miejska” została wydana w roku 1960 wpływa też na to ,że pewne poglądy zawarte w tych utworach są traktowane inaczej. Obserwował on rozwój motoryzacji, to w jaki sposób ona wpływa na miasta oraz na ich przekształcenia. Jest to bardzo interesujące, ponieważ już wtedy pewne współczesne zagadnienia zaczęły się wyłaniać, był on w stanie je ponazywać i określić. Ta filozofia wpłynęła na to, że współcześnie jesteśmy w stanie pewne żeby widzieć wyraźniej i o nich rozmawiać.


Przykłady książek:
,, La revolution urbaine” - Henri Lefebvre
„ The Urban Revolution” - Henri Lefebvre

Pojęciem, które Lefebrve zdefiniował w swojej twórczości jest definicja społeczeństwa miejskiego.
Społeczeństwo miejskie- społeczeństwo, które powstało jako rezultat procesu industrializacji, czyli procesu dominacji, który absorbuje produkcję rolniczą. Procesy przekształceń społeczności rolniczej w przemysłową oraz miejską i mają charakter serii nieciągłych transformacji.

Lefebrve odnosił się do rozwoju historycznego troszkę inaczej niż inni socjologowie (np. Maks Weber, który sformułował dość podobną teorię). Lefebrve próbuje mówić o źródłach współczesnej urbanizacji, akcentują najbardziej te zagadnienia, które są związane z rozwojem społecznym, stylem życia, z odniesieniami o charakterze społecznym poszukując wskazówek oraz pewnych ogólnych zasad jak należy kierować rozwojem społecznym, w jaki sposób można zarządzać procesami, które obecnie się odbywają. Jego twórczość jest bardzo ważna, ponieważ on jako pierwszy podejmuje te tematy i w dużej mierze udaje mu się dostrzec pewne zjawiska i zagadnienia, których nikt inny przed nim nie widział. Poszukuje on definicji współczesnych nam(pomimo, iż jego definicje były sformułowane w latach 70) między innymi:
        społeczeństwo technologiczne
        społeczeństwo przemysłowe i poprezmysłowe
        społeczeństwo konsumpcji
        społeczeństwo dostatku
        społeczeństwo rozrywki
        biurokratyczne społeczeństwo kontrolowanej konsumpcji
Wszystkie te określenia związane są z tym z czym mamy do czynienia teraz, dlatego jest on uważany za prekursora. Lefebrve tak naprawdę do ówczesnego społeczeństwa miejskiego stosował stwierdzenie biurokratyczne społeczeństwo kontrolowanej konsumpcji
Jednocześnie też szukał źródeł oraz umiejętności opisu tych zagadnień społecznych, poszukując ich rdzenia w odejściu od społeczeństwa wczesnego rolniczego w kierunku społeczeństwa przemysłu później w kierunku społeczeństwa miejskiego.

Odnosząc się do teorii która sformułował, bardzo dużo uwagi poświęcał analizom struktur miejskich. Jednak u Lefebrve’a te struktury są czymś innym, niż te o których współcześni inżynierowie i urbaniści mówią. Z punktu widzenia socjologii kiedy mówimy o strukturach miejskich w dużej mierze odnosimy się do stylu życia, do tego jak ludzie funkcjonują, jak organizują swój czas oraz w grupie, w jaki sposób organizują swoją egzystencje w kategoriach życia rodzinnego oraz zawodowego. Lefebrve bardzo dużo uwagi zwraca na to jak przekształca się również krajobraz w wyniku z zachodzącymi zmianami społecznymi. Jego zdaniem współcześnie  jesteśmy świadkami rewolucji miejskiej, która zachodzi w społeczeństwie uprzemysłowienia. Dominowały one do okresu, kiedy zagadnienia miejskie zaczęły przeważać, nie da się o tym mówić jako o procesie ciągłym, który zachodzi w tej sam sposób wszędzie, bo nasza rzeczywistość gdzie pewne elementy obserwowane teraz wywodzą się z XXI wieku, a pewne elementy struktury są pozostałościami z wieku XIX. Kiedy te przemiany zachodzą w sposób wyrywkowy. Każdy element przestrzeni daje się opisać przyporządkowując mu pewne miejsce rozwoju, gdzie na tej osi zaczynamy od miasta rolniczego poprzez miasto polityczne, handlu przemysłowego, przechodząc w społeczeństwo miejskie.

Struktury miejskie, przemysłowe metody produkcji wyparły wcześniejsze życie wiejskie. Małe miasteczka zmieniają charakter na skutek popularyzacji miejskiego stylu życia.
_dom letniskowy, supermarket, autostrada, centrum logistyczne_
przedmieścia, zabudowa rezydencjonalna, kompleksy przemysłowe, miasta satelity_

Rewolucja miejska- transformacje, które zachodzą we współczesnym społeczeństwie, rozciągające się od czasu gdy kwestie wzrostu i uprzemysłowienia dominowały do okresu kiedy zagadnienia miejskie zaczynają przeważać.

   0                                                                                                                                              100%
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------->

Po raz pierwszy w historii ludzkości odsetek osób zamieszkałych w aglomeracjach miejskich przekroczył w latach 2007-08 liczbę osób żyjących w środowisku wiejskim.

Obecnie ponad 3,3 mld osób mieszka w miastach, z czego ponad 500 mln w metropoliach liczących ponad 10 mln mieszkańców lub w bardzo dużych miastach, skupiających ponad 5 mln mieszkańców.

Według prognoz ONZ, światowa stopa urbanizacji wzrośnie znacząco w ciągu najbliższych kilku dziesięcioleci, osiągając 59,7% w 2030r. I 69,6% w 2050r.: stare i nowo powstające ośrodki miejskie wchłoną większą część przyszłego wzrostu demograficznego.
Mówi się, że ten wzrost demograficzny zostanie wchłonięty zarówno przez stare jak i przez nowe ośrodki miejskie. Jednocześnie ta transformacja dotknie  najbardziej biedne i rozwijające się regiony świata.

Państwa  wysoko rozwinięte – słaby wzrost populacji miejskiej z 74% (2010) do ok. 85% → granice możliwości ekspansji (Europa, podobnie Ameryka Łacińska, gdzie procesy urbanizacyjne rozpoczęły się na początku XX w.)

W Afryce i Azji skala przekształceń jest wręcz niewyobrażalna.
Afryka, Azja – zachwianie równowagi. Liczba mieszkańców miast na kontynencie afrykańskim, która od 1950r. Zwiększyła się dziesięciokrotnie ( z 33 do 373 mln ), osiągnie w 2050 r. 1,2 mld, obejmując ok. 63% całej populacji.

W przypadku Azji populacja 237mln z połowy ub. stulecia wzrosła obecnie do blisko 1,65 ml, by za kolejne 50 lat osiągnąć 3,5mld. Więcej niż połowa Hindusów będzie mieszkać w miastach, podobnie jak ¾ Chińczyków i 4/5 Indonezyjczyków.

Można powiedzieć że w pewnym stopniu Lefebrve był prorokiem, ponieważ nie był w stanie tego przewidzieć kiedy o tym mówił. Nie da się przewidzieć jakie będą konsekwencje tego wzrostu na podstawie takich raportów.
Oczywistym jest, że szukając pewnego sposobu myślenia i możliwości opisu tego co dzieje się współcześnie Lefebrve posługuje się analizą procesów historycznych, nie jest to szczegółowa analiza w porównaniu do innych socjologów, nie mniej jednak szuka on elementów wcześniejszych okresów w tym co wydarzyło się później. Stąd zaczynając od okresu kiedy liczba ludność była niewielka i nieliczne grupy społeczeństwa zajmowały się rybactwem, zbieractwem, rolnictwem, i tak dalej. Potem pojawił się dualizm: miasto versus wieś. Wyodrębniły się oddzielne kategorie: miasto i wieś, wieś była podporządkowana miastu dopiero w późniejszym okresie wyłoniła się jako kategoria odrębna. Wreszcie pojawiło się miasto przemysłowe o którym Lefebrve mówi jako o elemencie który posłużył do rozwoju późniejszej urbanizacji.






                                               miasto             miasto             miasto
                                               polityczne       handlu             przemysłowe
                                               wojownicy      rzemiosło
                                               szlachta           robotnicy
                                               kapłani                        kupcy
                                               władcy                        handel

zbieracze         rolnicy            administracja   dualizm
rybacy                                    pisarze             miasto
myśliwi                                   poborcy           versus wieś
pasterze                                  podatków
                       
                                               dokumenty
                                               prawo
                                               spisy
                                               podatki
    0                                                                                                                                       100%
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------->


Miasto handlowe stało się miastem, które oderwało się od otaczającej wsi czy krajobrazu niezurbanizowanego. Później w okresie miasta przemysłowego nastąpiło przejście od świata rolniczego do świata zurbanizowanego. Współcześnie mówi się o takich zjawiskach jak koncentracja miejska, gwałtowne powiększenie się struktur miejskich czy całkowite podporządkowanie świata wiejskiego miejskiemu. Nawet teraz kiedy próbujemy to odnosić do takich miast, w którym funkcjonujemy na co dzień, np. że l. ludności w Łodzi zmniejsza się, nie można mówić o zaprzeczeniu tej teorii. Szukając sposobu funkcjonowania ludzi współcześnie widzimy, że Ci co wybrali mieszkanie poza miastem zachowują miejski styl życia, niekiedy wręcz miejskość czy stopień rozwoju technologicznego, czy zamożności bywa wyższy niż tych którzy w mieście pozostali. W opracowaniu Lefebrve’a dużo mówi  się o krytyce idei modernizmu, opisuje rzeczywistość dużo mocniej niż próbowali to robić  moderniści.

„W przestrzeni ulicy, która jest spontanicznym teatrem, staje się częścią spektaklu i widzem, a czasem aktorem. Ulica to miejsce gdzie obywa się ruch, interakcja bez której, życie miejskie nie mogłoby istnieć, pozostawiając jedynie podział, narzuconą i utrwaloną segregację. Konsekwencjami wyeliminowania ulic (zapoczątkowane przez Le Corbusier'a i jego nowe zespoły)są: wygaśnięcie życia, redukcja miasta do roli sypialni, nieprzewidywalna dziwna funkcjonalizacja egzystencji. Ulica pełni rolę, o których w teorii Le Corbusier'a nie ma mowy: informacyjną, symboliczną ludyczną. Ulica jest miejscem nauki i zabawy. Ulica jest nieporządkiem. Wszystkie składowe  życia miejskiego, które są nadmierne i niepotrzebne gdzie indziej mogą wypełniać ulice i poprzez ulice wypełniać centra, gdzie spotykają się i współdziałają, wyłączone o ich stałej siedziby. Ten nieporządek pozostaje żywy. Informuje i zaskakuje. Prace Jane Jacobs pokazały, że w Stanach Zjednoczonych ulica (mocno zatłoczona, użytkowana) dostarcza najpewniejszej ochrony przeciwko zagrożeniom przestępczością (kradzieżą, gwałtom, agresji).”

Można odczytać jaka jest tak naprawdę rola ulicy i tym bardziej wyartykułowania tego. Levebvre tak naprawdę definiuje w ten sposób kilka pojęć, obok ulicy odnosi się również do pomników (budowli publicznych) przypisując im pewną symbolikę związaną z reprezentowanymi z nimi instytucjami, w tym głównie instytucjami państwowymi.
Jednocześnie też mówi, że:
„Rewolucja zazwyczaj rozgrywają się na ulicach (...)”
On rozumie tą rewolucję w bardzo marksistowskim pojęciu, ponieważ on w latach 70-tych spodziewał się tej rewolucji.

Z innych dzieł dowiadujemy się także, że były one pisane w nadziei, że ludzie zechcą brać udział w życiu politycznym w większym stopniu niż wcześniej.
Mowa te z tutaj o :
„Kolonizacja przestrzeni ulicy przez funkcje handlu. Funkcja spektaklu, wizualność ulicy.”

To można znaleźć nie tylko w pismach Levebvre, ale także w dziełach jego ucznia, który pisał o roli spektaklu we współczesnym świecie, o tym jak bardzo współczesne społeczeństwo posiada tą charakterystykę, że przywiązuje wagę wydarzeniom, tak jak  one byłyby pewną formą spektaklu.

Levebvre w swoich pismach ukazuje, że brakuje teorii służącej skutecznemu opisowi współczesnych procesów urbanizacji.
On próbuje to motywować, mówiąc o współczesnej wiedzy o mieście, która ma charakter fragmentaryczny, istnieje cały szereg rozmaitych specjalizacji, nauk, które zajmują się opisem  zjawisk miejskich tj.: urbanistyka, gospodarka przestrzenna , socjologia, antropologia, filozofia, geografia historyczna, ekonomia, zarządzanie- wszystkie te dziedziny w taki czy w inny sposób odnoszą się do opisu wiedzy miejskiej. Każda z tych dziedzin posiada własną: teorię,  aparat pojęciowy i próbując opisać zjawiska zachodzące w mieście używa właściwych sobie pojęć.
Każda z tych dziedzin ma swój zasób pojęć, który nie jest spójny, odnoszą się niejednokrotnie do tych samych zagadnień, ale traktują je inaczej i niekiedy  zachodzi problem w momencie kiedy próbujemy poszukać pewnego rozumienia zjawisk takimi jakimi są one naprawdę, ponieważ każde z tych zjawisk daje się opisać inaczej z punktu widzenia różnych dyscyplin.

 Levebvre podchodzi z pewnym lekceważeniem do analiz morfologii miejskiej, jemu jest wszystko jedno czy coś jest z plastiku czy z betonu. Dla niego istotne jest jak rozgrywa się życie w tych strukturach, a struktury są ważne, ponieważ zawierają rodzaj pewnej informacji.
Rola pomników, budowli publicznych.

Brak teorii służącej skutecznemu opisowi współczesnych procesów urbanizacji.

Miasto to miejsce gdzie występuje gromadzenie szeregu: wiedzy, technologii, rzeczy, ludzi, bogactwa, pieniędzy, kapitału.

W dobie rewolucji można mówić o mieście jako pewnym substytucie natury, poczynając od tego momentu krytycznego, następuje przełom pomiędzy miastem przemysłowym, a współczesnym. Tutaj pojawia się obawa o możliwości zachowania terenów otwartych, bo jeżeli dojdziemy do punktu 100%to tak naprawdę powinniśmy chronić to co jest nawet nie tyle nieprzekształcone działalnością człowieka, bo teraz takich obszarów nawet nie ma, ale tego co wciąż pozostaje niezabudowane.

Miasto jako substytut natury, poczynając o momentu krytycznego. Obawa o możliwość zachowania terenów otwartych. Metafora czarnej skrzynki.
Metafora ta odnosi się do niemożności opisu rzeczywistości miejskiej. Levebvre próbuje udowodnić, że dotychczasowe aparaty pojęciowe zastosowane dla opisu zjawisk , z którymi wcześniej nie mieliśmy do czynienia nie działają.

Niemożliwym jest opisanie współczesnego miasta używając języka średniowiecza.
Analogicznie nie można opisać tego co się dzieje teraz używając do tego pojęc z okresu wczesnego modernizmu. Ludzie funkcjonują inaczej.
W teorii Levebvre zaczyna tłumaczyć pewną próbę przyporządkowania pojęć, głównych cech kolejnym społeczeństwom.
Mówi on, że społeczeństwo rolnicze działa jedynie dla zaspokojenia potrzeb, społeczność przemysłowa koncentrowała się wokół pracy. Praca była naczelną wartością. Formułuje on hipotezę, że dla społeczności miejskiej naczelnym elementem będzie rozrywka.
Opis rzeczywistości miejskiej nie jest możliwy z wykorzystaniem dotychczasowej metodologii, potrzebne są nowe narzędzia, sposoby patrzenia, perspektywy.

społeczność                społeczność                społeczność
rolnicza                       przemysłowa              miejska           

potrzeba                      praca                           ROZRYWKA

George Wesley Bellows (urodzony w 12 lub 19 sierpnia 1882r. , zmarł 8 stycznia 1925r. ) był amerykańskim malarzem realistą, znany ze swoich odważnych przedstawień życia miejskiego w Nowym Jorku, stając się według Columbus Museum of Art najbardziej cenionym amerykańskim artystą swojego pokolenia.

Flanerzy – ludzie obserwujący dany teren, udający się w dane miejsce by zidentyfikować teren.

Obecny krajobraz miejski jest odhumanizowany, w porównaniu do metropolii, która charakteryzuje się dużą koncentracją zabudowy.
„ Rewolucje zazwyczaj rozgrywają się na ulicach (...)”

O rewolucji można mówić jako o pewnym zjawisku zmiany stylu życia, jako pewnej popularyzacji  życia miejskiego, można też do tego podchodzić trochę jak inni antropolodzy, myśliciele czy działacze społeczni, którzy przypisują rewolucji miejskiej rolę jednoczenia  nie tyle klas społecznych czy politycznych, jak to u Marksa była mowa, ale bardziej walce społecznej nazywanej mianem prekariatu, zbioru ludzi, którzy  niewiele zarabiają, wykonują nisko płatne prace. Są  oni związani z miastem, mają możliwość spotkania się z innymi, miasto  stanie się dla nich pewną platformą spotkania, co może skutkować jakimś ruchem rewolucyjnym.
Sporo jest mowy również o tym, że prawdziwa natura przestrzeni ma charakter polityczny, że jest to projekcja czasu reagująca przeciw i pozwalająca na dominację nad czasem.
Trzeba też zdawać sobie sprawę z tego, że ze względu na to, iż liczba ludności miejskiej rośnie tak gwałtownie to procesy społeczne stają się coraz bardziej złożone.
Coraz częściej mówi się o takim zjawisku jak Complexity- złożoność, a jest to po prostu nieuchronnym następstwem wzrostu skali, liczby elementów i nawarstwiania hierarchii.
W każdej społeczności istnieje jakaś hierarchia. W momencie kiedy ludzi jest dużo funkcjonują w ramach różnych grup społecznych, każda z tych grup posiada swoją osobną hierarchię, muszą się one na siebie nakładać i wszystko to razem powoduje trudność zrozumienia funkcjonowania społeczności miejskiej.
Kłopot z opisem tego wynika po części z fragmentaryczności etymologii, w wyniku poszatkowania pól zainteresowań różnych dyscyplin naukowych zajmujących się miastem.
Można do tego podchodzić z punktu widzenia praktyki miejskiej, która po części przenika owe koncepty i teorie tylko jak człowiek zajmuje się naukowo, napotyka w pewnym momencie na pewną barierę, ponieważ niektóre teorie są na tyle zdefiniowane, że trudno szukać rozwiązań. Ważną rzeczą jest interdyscyplinarność, współpraca. Lefebvre rozumie miasto przede wszystkim poprzez zestaw informacji. Porównuje on struktury miejskie do języka, obserwuje istnienie wielu systemów znaków, na wielu poziomach.

Lefebvre przewidywał rewolucję miejską_ analogicznie do wydarzeń które rozgrywały się w okresie rozwoju przemysłu.

Prawdziwa natura przestrzeni: (1) polityczna, (2) projekcja czasu, reagująca naprzeciw i pozwalająca na dominację nad czasem.

Procesy społeczne stają się coraz bardziej złożone, co jest nieruchomym następstwem wzrostu skali/ liczby elementów i nawarstwiania hierarchii.

Kłopot z opisem wynika po części z fragmentaryczności episogramu w wyniku poszatkowania pól zainteresowania różnych dyscyplin naukowych zajmujących się miastem.

Praktyka miejska przenika owe częściowe koncepty i teorie.
Wiele systemów znaków, na wielu poziomach zmiennie codziennego życia (obiekty i produkty, symbole, wymiary i użytkowanie, zastosowanie handlu i systemy sprzedaży, znaki powiązane z zamieszkaniem i szerzej habitatem( ogólne środowisko mieszkalne)), opis społeczeństwa miejskiego jako całości (zaznaczenie władzy, siły, kultury rozumianej w ujęciu holistycznym) oraz uszczegółowione miejskie czaso- przestrzenne (znaczenie obiektów miasta, jego krajobrazu, jego mieszkańców).

Lefebvre podchodzi do tego bardzo socjologicznie, tutaj krajobraz jest każdorazowo rozumiano jako zapis znaczeń.
Analogicznie przyrównuje on język miasta, czyli ten zestaw informacji obecny w strukturze miejskiej do języka mowy.

Analogicznie – Język składa się z następujących systemów reguł: fonograficznych, morfologicznych, gramatycznych, leksykalnych, semantycznych.

Podobnie przy opisie miasta mówimy o zbiorze reguł: geograficznych, ekonomicznych, historycznych, a każdy z tych opisów będzie prawdziwy. Są one  po prostu różnymi sposobami opisu.

Konieczność podjęcia badań o charakterze interdyscyplinarnym.

Rozumowanie i racjonalność

logiczne_____________fizjologiczne__________________opinia
analityczne___________przemysłowe__________________organizacja
dialektyczne__________miejskie______________________społeczne

Lefebvre poszukuje pewnych rozwiązań związanych z rozwojem miasta w ujęciu diachronicznym, czyli w czasie i tak miasto polityczne posługiwało się logiką i miało odniesienia filozoficzne. W mieście przemysłowym rozumowanie miało charakter analityczny i ważna była w efekcie organizacja. Jego zdaniem w społeczeństwie miejskim rozumowanie ma charakter dialektyczny, czyli wynika z zestawienia różnych przesłanek, którego efektem ma być spełnienia.
Również podejście do humanizmu, szukając jego rozwoju na przestrzeni czasu, poszukuje takich określeń jak:

abstrakcyjny_______________________________obraz i projekt
krytyczny_________________________________wyzwanie
rozwinięty_________________________________finalność (projekt)

Wspólne podejście metodologiczne bazujące na wprowadzeniu wymiarów skali i poziomów.
Rozumienie zjawisk miejskich w kategoriach znaczeń, informacji.
„Służą one jako obiekty teksykalne (pozwalające na odczytanie) poprzez miejskie zapisy i opisy, lub mapy albo jako ''miejskie przedmioty'', które mogą być odczuwane, widziane, odczytywane w swoim środowisku. Czy to oznacza, że przekaz miejski daje się odczytać z punktu widzenia geografii, ekonomii, socjologii (etc)?”

Poziomy:
-G globalny (instytucjonalny, państwowy, związany ze sprawowaniem władzy)
-M mieszany (miejski)
-P prywatny (poziom życia codziennego mieszkańców)

Skala zjawisk miejskich. Odnosi się nie do rozmiaru ale o istotnych właściwości zjawisk:
a. Relacje społeczne posiadają odniesienie do zasięgu. Dotyczy to najbardziej abstrakcyjnych relacji, tych które wynikają z zależności rynkowych, kontraktów i quasi kontraktów pomiędzy „agentami” w skali globalnej. Zjawiska miejskie i przestrzeń miejska, postrzegane z tego punktu widzenia mogą być uznawane za „konkretne abstrakcje”.
b. Zjawiska miejskie i przestrzeń miejska nie są jedynie projekcją relacji społecznych ale również terenem gdzie różne strategie się ścierają. Nie są w żaden sposób celami ale środkami i metodami działania.
c. Zjawiska miejskie cechuje realizm i witalność im właściwa.

Rozróżnienia odnoszące się do topologicznych właściwości przestrzeni miejskiej (paradygmat):
a. Prywatny i publiczny
b. Wysoki i niski
c. Otwarty i zamknięty
d. Symetryczny i asymetryczny
e. Dominujący i podporządkowany, etc

Krytyka wielkich miasteczka
„(...) możemy powiedzieć że tylko miasteczko, albo parafia mają strukturę społeczną i przestrzenną, która pozwala grupie ludzi na ukonstytuowanie, ustalenie swoich warunków egzystencji (środowiska, zajmowanych miejsc, organizacji czasu). Prawdą jest że harmonijne (społeczne) ciała, albo takie które są za takowe uważane, również zależały od ścisłej hierarchii, równowagi pomiędzy kastami. Sama przestrzeń była całkowicie wypełniona znaczeniem i w sposób otwarty deklarowała jednostce i ogółowi (tzn. każdemu członkowi kasty, klasy, grupy wiekowej czy płci) co było dozwolone a co nie. Fizyczne miejsce określało role społeczne. Równowaga społeczności wymaga wartości, szacunku, podporządkowania się i zwyczaju postrzeganych jako absolut. Wszystko to zniknęło w dużych miastach.”

Bardzo podobne myślenie znajdziemy u Pola, który był antropologiem i opisał czym jest pojęcie kontekstu, które okaże się bardzo ważne, ponieważ również dla współczesnego projektowania, ponieważ jest ono pomijane.

Na poziomie prywatnym (P) może się wydawać, że wystarczające jest zaspokojenie podstawowej potrzeby posiadania schronienia.

Książka: ,,Utopia Indywidualnej Mobilności”

Krytyka wynikająca z :
        uznania potrzeby tradycji,  w tym tradycyjnego przywiązania do kultury,
        potrzeby różnorodności właściwej środowisku zurbanizowanemu

Rola centrum dla identyfikacji obszaru miejskiego. Z teoretycznego punktu widzenia zaprzeczenie dążeniu o koncentracji jest wewnętrznie sprzeczne. Możliwość rozbicia na częściowe lub przemieszczające się centralności- policealność.
Mobilność bywa zjawiskiem powierzchownym, nienaruszającym relacji społecznych. Ustrukturyzowane formy mobilności wymagającej organizacji.

Tymczasowe konstrukcje, które trwają w czasie grożą fiaskiem planowania. Krytyka demiurgicznej roli przypisywanej architekturze. To nie architekt czy planista ustala ''nowe''

0                              ^                                 Poziom G (globalna logika i polityczna strategia
                                |                                  odnosząca się do przestrzeni)                      
           100%
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------->
                                    |                                  Poziom M (mieszany, pośredni, mediacja)
                                    |                                  Poziom P (prywatny: mieszkanie)
Pierwsza faza krytyczna                                                           ^
(rolnictwo podporządkowuje się                                              |
Przemysłowi). Wiek XVI w Europie                                       |
(renesans i reformacja)                                                            |
                                                                                  Druga faza krytyczna
(a)    podporządkowanie przemysłu urbanizacji
(b)   podporządkowanie poziomu globalnego oraz poziomu globalnego miejskiemu oraz poziomu miejskiego mieszkaniu
Definicja formy miejskiej
Charakterystyka miejskiego fenomenu jest wynikiem umiejscowienia na przecięciu dwóch zbiorów odniesień funkcji miejskich (politycznych, administracyjnych, komercyjnych, produkcyjnych- rzemiosło, przemysł):
-w odniesieniu do terytorium którym miasto zarządza i na które oddziaływuje,
-w odniesieniu do samego miasta.

Struktury o których mowa są dwojakiego rodzaju:
- morfologiczne – miejsca i sytuacje, budynki, ulice i place, zabytki, jednostki sąsiedzkie, etc.
- socjologiczne- rozmieszczenie ludności, grup wiekowych, struktura płci, gospodarstw domowych, aktywnych i pasywnych postaw mieszkańców, kategoryzacji społeczno-zawodowej, charakterystyki sposobu zarządzania i grup będących przedmiotem zarządzania.

Krytyka planowania urbanistycznego rozumianego jako działanie o charakterze technicznym.

„(…) urbanistyka jest maską i narzędziem: maską dla działań państwa i aktywności politycznych, narzędziem dla partykularnych interesów ukrytych w strategiach i logice procesów społecznych. Urbanistyka nie próbuje kształtować przestrzeni jako dzieła sztuki. Nie próbuje nawet czynić tego w zgodzie z imperatywem technologii tak jak próbuje twierdzić. Przestrzeń która jest kreowana ma charakter polityczny.”

Pasywność mieszkańców, obywateli postrzegana w kategoriach problemu, czyli tak naprawdę dochodzimy do tego co dzieje się współcześnie kiedy mieszkańcy przestają być pasywni, angażują się w życie miejskie i stają się jego częścią.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz