środa, 11 czerwca 2014

Morfologia miast cz. 2



 Katarzyna Sońta
Karolina Rychta
               
Włoska szkoła morfologii miasta
Saverio Muratori (1910-1973) prekursor włoskiej szkoły powiedział, że struktury przestrzenne są konkretnymi namacalnymi formami (wykorzystywanymi w wyspecjalizowany sposób)a nośnikiem znaczenia jest autonomiczny system. Podejście, które reprezentowała włoska szkoła morfologii było  typo-morfologiczne innymi słowy to typ odgrywa centralną rolę.
Muratori dostrzegał korzenie architektury nie w fantastycznych projektach modernistów, ale w bardziej kontynuacyjnej tradycji budowy miasta, która przeważała od starożytności aż do lat trzydziestych. W ten sposób dowiedziono że analizy historyczne mają czołowe znaczenie.
Reguły, które rządzą przekształceniami form stanowią w znacznym stopniu autonomiczny system który poddaje się odrębnym studiom. Jest to podejście odmienne od koncepcji mówiącej, że miasta są jedynie rezultatem procesów społecznych. Jest to pogląd podzielany przez wielu specjalistów nauk społecznych. W sensie kulturowym system przenosi znaczenie. Formy reprezentują coś więcej niż jedynie fizyczną objętość i są czymś ponad funkcja, którą fizycznie mieszczą. Zawierają ponadto idee i doświadczenia lokalnej kultury. Studiując formy studiujemy również powiązaną z nimi kulturę.
Studiowanie formy, która uwzględnia trzy powyższe punkty realizowane jest poprzez klasyfikację typologiczną. Z tego względu metoda opracowana przez Muratori’ego jest również odnoszona jako metoda typologiczna.
·         Metoda typologiczna – i jej kluczowe aspekty
o   4 poziomy dokładności skali (budynek-dzielnica-miasto-terytorium)
o   Elementy projektu
o   Wewnętrzna struktura elementów
o   Relacja pomiędzy formą i jej wykorzystaniem (funkcją)
o   Aspekty formalne (materializacja)
o   Kluczowa rola typów – wytwór konwencji i norm, które funkcjonują w pewnym rejonie lub mieście i które ewoluowały w czasie i na podstawie doświadczenia.
o   Typ jako opozycja standardu – typ jest bogaty w znaczenia i odniesienia kulturowe, standardy składają się z norm technicznych i pozostają kulturowo ubogie
o   Metody zmierzające do osiągnięcia spójności.

Według Muratori’ego brak spójności we współczesnym designie miejskim i planowaniu spowodowany jest dewaluacją wewnętrznych intuicyjnych form, które kształtowały środowisko. Próbuje on przezwyciężyć niemożności modernizmu włączając  zagadnienia kultury i znaczenia oraz jednocześnie próbując pozostawać systematycznym i naukowym w rozwijaniu nowych metod analiz. Te intencje powodowały, iż wielu późniejszych morfologów odnosiło się do jego pracy jako do racjonalnej dla podkreślenia, że podążanie wąską ścieżką pomiędzy tym co namacalne i naukowe nie ma na celu zwrócenia się w kierunku mitu, a także że sposób w jaki ludzie działają w swoim środowisku posiada swoją wewnętrzną racjonalność, inną niż abstrakcyjna racjonalność modernizmu.
o   Wewnętrzne intuicyjne normy
o   Wnikliwe studia
o   Użyteczność w projektowaniu
Muratori miał jasno określone intencje, aby jego metoda analiz mogła być używana jako podstawa dla projektowania architektonicznego i urbanistycznego. Znajduje to odbicie w fakcie, iż używa on słów „historia działająca”. Historia nie służy zaspokajaniu ciekawości, powinna być użyteczna, powinna „pracować” w procesie projektowym.
Najważniejszymi założeniami teoretycznymi włoskiej szkoły były trzy punkty.
Po pierwsze, budynek i otoczenie nie mogą być traktowane rozdzielnie. Powinny być brane pod uwagę wspólnie zarówno w analizach jak i w projektowaniu. Następnie części miasta nie mogą być rozważane oddzielnie od całego miasta. Oraz miasto może być rozumiane jedynie w swoim wymiarze historycznym, ponieważ wyłania się z sukcesji reakcji i procesów wzrostu.
Do badaczy którzy utożsamiali się ze szkołą włoską morfologii miast należeli: Carlo Aymonino, Aldo Rossi (1960-1980) Gianfranco Cannigia, Gian Luigi Maffei (1975-1990) oraz Bernardo Secchi (1985-2010). Mówi się wówczas o trzech pokoleniach badaczy.
Znaczące prace pierwszego pokolenia to „The architecture of the city” z roku 1966 oraz „La citta di Padova” która ukazała się cztery lata później. W przytoczonych pracach górowało pojęcie trwałości struktury miasta. Aspekty formy miasta czyli budynki, przestrzenie, pomniki, posiadają szczególną wartość dla tożsamości miasta i które wykraczają poza czas, ponieważ trwałość ostatecznie prowadzi do unikalności miasta.
Skierowanie głównie na małą skalę(ulice i place) doprowadziło do powiązania typów budynków z całą formą miasta. Większa skala nie może być opisywana w kategoriach typologii, ponieważ materialna struktura miasta jest procesem ciągłym a nie ukończoną formą.
W drugim pokoleniu nastąpiła kontynuacja teorii Muratori’ego
Gdzie procesy wzrostu oznaczały miasto jako dynamiczną sekwencję zdarzeń. Przeciwko idei autonomicznej i pozbawionej umiejscowienia formy koncept autonomicznego procesu formującego i zależności od miasta stanęła relacja budynek a forma miasta.
Badacze postawili na poszukiwanie archetypu jako podstawowego typu, który poprzedza wszystkie późniejsze typy i próbuje konstruować linie wzdłuż których one się rozwijały. Przykładowo rzymski domus jako podstawowy typ wszystkich późniejszych typów średniowiecznych. Celem tego działania jest uzyskanie pogłębionego wglądu w charakterystykę typu.
Atomistyczne podejście gdzie niższe poziomy skali stanowią części składowe wyższych poziomów. Oznacza to, że miasto poddaje się objaśnieniu i opisowi z punktu widzenia logiki części składowych.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz